Δεν υπαρχουν ορια στις ομορφες στιγμες ουτε μεταφραση της ομορφιας της ευτυχιας οταν την ζεις...απλως ακολουθεις τα βηματα της...σπας τα δεσμα του πονου και εμπλουτιζεις την καρδια σου με το φως των αστεριων..και παιρνεις σαν ανταλλαγμα το απειρο των παθιασμενων θελω σου...χωρις να ελπιζεις για κατι περισσοτερο..αλλωστε ζεις τα παντα και αισθανεσαι την λαμψη των

ματιων σου...εντονα....ρωτας ποτε γιατι η αυρα σου θαυμαζει το φεγγαρι?...δεν νομιζω..συνεχησε λοιπον αυθορμητα να ριχνεις ροδοπεταλα στο περασμα μιας αγαπης...χωρις να ξεχνας να την βιωνεις.........