Οι σκεψεις μου εφυγαν τις πηρε ο ανεμος του τιποτα...ομως μια απο αυτες γυρισε και λιγο πριν φυγει με κοιταξε μεσα στα ματια...μου αποδειξε για αλλη μια φορα...οτι εχω αρχισει και κολλαω μαζι σου...δεν μπορω να ξεφυγω απο την εικονα της παρουσιας σου..ακομα και οταν δεν σε βλεπω...ποσο θα αντεξω ομως;;;

Οταν οι στιγμες ζωντανευουν......οι σκεψεις σωπαινουν..

Θελω να γλιστρησω μεσα σε καθε σου σκεψη...να μετατρεψω σε χρυσο το καθε σου χαμογελο...να αγαπησω το καθε σου ονειρο....να χορεψω πλαι σου χωρις να χασω βημα απο το καθε σου συναισθημα........να γινουμε εγω και εσυ μια πυρινη φλογα ερωτα.........που θα σβηστει στο δυνατο φιναλε μας.

• Πως να αγγιξω τις στιγμες σου...αερας ειναι θα χαθουν
• ...πως να σβησω ενα δακρι σου.....ειμαι μακρια σου και ας ειμαι 
• τοσο κοντα...πως να πιαστω απο τα ονειρα σου....ειμαι συγουρος
• θα βρω εμποδιο την καρδια σου που πιστευει οτι...ειναι αδιεξοδο ολλο
• αυτο...

Δεν ξερω απο δειλα ονειρα.........ισως επειδη δεν φοβαμαι να περπαταω πανω στα αστερια...τα αστερια ομως της καρδιας σου....αυτο ειναι αλλο θεμα..

Τι να πω για τα συναισθηματα που με κατακλιζουν;; Μοιαζουν με σταγονες βροχης που στολιζουν το καταπρασινο δασος του πνευματος μου......οι καταρακτες της αταραχης ψυχης μου...δειχνουν μοναχα εσενα.....τι να πω για τα τριανταφυλλα της καρδιας μου που για να ανοιξουν τα μπουμπουκια τους περημενουν ενα μονο νευμα σου.....πως να κοιταξω το μεγαλυτερο θαυμα του κοσμου...αφου ωχρια μπροστα σε ενα σου χαμογελο.....δισταζω να απλωσω το χερι μου...δεν θα σε φτασω...πως να τοξεψω τα χειλη σου....τα χω τοσο συχνα κοντα μου....κι ομως η αποσταση μοιαζει με αβυσσο......η παρουσια σου αλυλενδετη με τηνψυχικη ηρεμια μου........ομως εσυ........υποφερεις ζαλισμενη απο τις στιγμες που νομιζεις οτι δεν θα εχεις...τι παραξενο.........τι βασανιστικη ζαλη...για μενα...για σενα.....ισως δεν μαθω ποτε.......

Οταν κερδιζω τα μονοπατια της ευτυχιας σου...οταν ταξιδευω στα συνεφα των λαμπερων σκεψεων σου......οταν κολυμπαω στους ωκεανους των κρυσταλλινων δακριων σου..ακομα και τοτε αισθανομαι αδειος αν με το λασο μιας φευγαλεας μου ματιας δεν σου κλεψω ενα χαμογελο........μοναχα δικο μου.........

Πως να σου χαρισω τις σκεψεις μου...πως να σου προσφερω τις επιθυμιες μου.....πως να κερασω τις στιγμες σου με μονο ενα βλεμα μου;.....πως να δωσω τοσα λιγα στον παραδεισο σου ματια μου.........δεν μπορω...συγχωρεσε με...

Ας διδαχτω απο το παθος σου.........ας μιλησω στην ερωτικη ψυχη σου........ας ταξιδεψω στα ανθισμενα σου συναισθηματα....μα περισσοτερο ας αγκαλιασω μεσα μου την καρδια σου.........μου αρκει το τελευταιο για να μπορω να αγναντευω τον παραδεισο στα σκαλοπατια των χειλιων σου.......θα μου επιτρεψεις;;;

Ο χρονος στεκεται διπλα μου...τον βλεπω και χαμογελαω......πως να με εμποδισει ενα κουρδιστο παιχνιδι.....μου αρκει μια ματια σου...για να θαυμασω την ανατολη.....ενα χαμογελο σου....για να γεμισει με ολλα τα αστερια του ουρανου η αγκαλια μου...

Τα παλατια των ποιο παραμυθενιων μου ονειρων..μηπως πρεπει να αναρωτηθεις...αν τα εχτισες εσυ???

Πνευμα μου κανε τοξο τις σκεψεις μου........ας γινουν βελος ο τροπος εκφρασης μου.....και τελος ας ριξει η καρδια μου........

Θελω τοσα να γραψω......θελω τοσα να πω......πως να το κανω αυτο;;;;;;;; πως να μιλησω στο βλεμα σου...να γινω παλιατσος στα χαμογελαστα ονειρα σου.....;;;......να χρησιμοποιησω τον αυλο της χαρας σου και να κολυμπησω στις μελωδιες της σκεψης σου....;;;....ζηταω τοσα πολλα....και δεν μπορω να παρω ουτε τα ελαχιστα...

Μερικες φορες που νιωθεις οτι ολλα γκρεμιζονται γυρω σου....που η συναισθηματικη σου καταρευση δεν εχει σταματημο...που η απογοητευση τσακιζει την πληθωρα των δυνατων "εγω" σου...που βλεπεις τους ωκεανους του πονου σου να παρασυρουν με μανια το ευθραυστο χαμογελο σου....μην ξεχνας οτι μια μικρη χειρονομια...ενα μικρο ομορφο λουλουδι ενα ησυχο απογευμα..αρκει για να σε κανει να ατενιζεις με αισιοδοξια...τα παντα γυρω σου.....ναι...δεν καταλαβες λαθος...σε σενα αναφερομαι...προτιμουσα να εκφραστω...και οχι να μεινω σε ενα απλο "ευχαριστω

Μια μεγαλη χαρη παρακαλω...........μηπως ξερει κανεις τον τιτλο η την ερμηνευτρια ενος παλιου τραγουδιου με στιχο " παει να πει πως ακομα, πως ακομα μ' αγαπας, παει να πει πως το αιμα μου στις φλεβες σου δεν παυει να κυλα"?

αναζητω τις στιγμες.....τις ζω ομως οταν τις βρισκω οπως εγω θα ηθελα η της αφηνω να με παρασυρουν;

τα ονειρα που αγαπω περισσοτερο ειναι αυτα που μπορω να τα μοιραστω..

καποτε προσπαθουσα για λυσεις......τωρα πλεον φροντιζω να εχω ανοιχτα τα ματια μου.........

Η υποκρισια ξερει τοσο καλα να αλλαζει προσωπεια....ειναι τοσο γρηγορες και εντυπωσιακες οι εναλλαγες της που θα ξεγελουσαν ακομα και μια γνησια εικονα μιας δυνατης αληθειας....θα εμοιαζε τοσο καλπικη...τι κριμα για αυτους που εχουν "μικρα" ματια...τους λυπαμαι....μηπως κι εμενα;.....ισως να μπορω να κοιταξω μεσα απο μια διαφανεια....αν ομως ειναι απο ξυλο τι γινεται;;;

τι μπορει να μεινει ορθιο σε μια κοινωνια πτωματων ψυχης, θολων συναισθηματων και φυσικα εξαφανισμενων αξιων;...αναρωτιεμαι...

Οταν μιλαει η αγαπη η λογικη σιωπα για να ακουσει τα λογια της καρδιας που ξεχωριζουν περισσοτερο και απο την ιδια την ζωη....

δεν γεννηθηκε το κενο μεσα μας...εμεις το χτισαμε οταν αποφασισαμε να κρατησουμε μακρια μας ανθρωπους που αγαπησαμε για λαθος λογου

δεν ξερω μερικες φορες τι με ενοχλει περισσοτερο τα λαθη που εκανα με τις επιλογες μου....η τα λαθη που υπεθεσα οτι θα εκανα χωρις να προσπαθησω καν.

θελω να κερδιζω ανθρωπους με την αληθεια μου και οχι με τα παραμυθια καποιας αγαπημενης επιγειας σκεψης η φαντασιωσης τους...αρα ειμαι ηδη χαμενος...δεν πειραζει η αληθεια ειναι σαν το διαμαντι εκτιμαται απο πολλους αλλα λιγοι το αξιζουν..

μερικες φορες με προβληματιζει τοσο πολυ το γυναικειο μυαλο........ειναι τοσο εξυπνο και δημιουργικο που ελαχιστες φορες εκτιμαει τις αληθινες ευκαιριες....δεν τις πλησιαζει μην τυχον και ξεγελαστει.....τι κριμα να χανει απο το ιδιο του το μεγαλειο..

η ανοησια ειναι κυριαρχος εκει που η αξια ειναι μιση.........απορω με τους ανθρωπους που τους αρεσει να δημιουργουν αξιες...και να αποστρεφονται αυτες που ηδη υπαρχουν......τι λογικη ειναι αυτη..........ας χορεψει μακρια απο το δικο μου πνευμα..

οταν προσπαθεις να δωσεις μια συμβουλη που αφορα ενα θεμα που ο ιδιος δεν εχεις βιωσει ειναι σαν να προσφερεις ενα ποτηρι χυμο με το ποτηρι αδειο....

Η ζωη ειναι μικρη...το πνευμα μου φευγατο...οι σκεψεις μου εδεσματα ενος καλυτερου αυριο γεματο απο ενα απεραντο σημερα...η ματια σου...αχ αυτη η ματια σου!!....η αρχη και το τελος του κρυφου μου αληθινου παραδεισου.........τα φτερα μου περημενουν εσενα για να ανοιξουν...........ολλα τα αλλα μηδενικα και ατοπα.....χωρις εσενα....

Πριν ανοιξεις την βρυση...υπολογισε τις συνεπειες....

Οταν τα ονειρα συγκρουονται με την πραγματικοτητα τοτε εγω παιρνω την σκυταλη των ουτοπικων σκεψεων μου και κανω πραξη το δημιουργικο μου πνευμα αναβοντας το καντιλι της μελαγχολιας ενος μοναδικου δικου μου..παραδεισου...

Με πονανε τα ονειρα που αργουν να εκπληρωθουν...μα περισσοτερο αυτα που εκανα χωρις να προσπαθησω να τα κερδισω...

Μερικες φορες τα τοπια των στιγμων που αφησαμε πισω μας...ειναι αυτα που με λιγες πινελιες μπορουν να συνθεσουν τον καμβα του μελλοντος μας...

Οταν πεφτω απο τις σκαλες της θλιψης μου.....ξερω τοτε οτι ενα χαμογελο σου θα με αδραξει και παλι στους ουρανους.........της μαγειας ενος φιλιου σου..

Οταν το βλεμμα σου δεν καταφερνει να υπερνικηθει απο το βλεμμα της ψυχης σου τοτε συγουρα εισαι ποιο ανοητος και απο εναν βλακα...η μονη διαφορα που εχετε ειναι οτι αυτος πιστευει πως δεν ειναι.....

Το βιβλιο της ψυχικης μου ευτυχιας αποτελειται πλεον απο κενες σελιδες........μου τελειωσε το μελανι της καρδιας μου........πως να γραψω........;..

Δεν ξερω τι αλλο να πω......ισως επειδη δεν ξερω ποια τι απασχολει αληθινα την σκεψη μου........η μηπως στερεψαν οι στιγμες μου απο την αβυσσο ενος καλπικου ξεραμενου παραδεισου...απορω με τον σεισμο που κατακλιζει τις επιθυμιες μου......δεν τον ακουω...

Οι στοχοι που βαζει το πνευμα μας ειναι πολυ μακρινοι..........για να επιτευχθουν χρειαζεται μια ματια της ψυχης μας στην αβυσσο των αληθινων συναισθηματων μας......ετσι μονο μπορουμε να νικησουμε.....