θελω να τρυπωσω στην ψυχη σου,να αγγιξω το σωμα σου...

κολλησα με αυτο που βγαζεις και παγιδευεις την σκεψη μου,με εσενα καθημερινα,θελω να μαι πισω απο τα καγκελα της καρδιας σου

ειναι η αληθεια μου,απλως εσυ εχεις το φως,ειμαι στο σκοταδι βρηκα επιτελους ενα φως,να χαμογελασω???

τα κερια της καρδιας μου πανε..χαθηκαν απο την φλογα της δυνατης ψυχης σου,πως να αντιδρασω στο ξαφνικο θαυμα σου..

χανω την αισθηση των γραπτων μου οταν εκφραζομαι σε οτι σε αφορα,θελω να μου τα χαρισεις σε στιγμες,θα εχω την ευκαιρια αραγε ή ζηταω πολλα απο εναν αγγελο ??

Μισω τις κενες εντελως αδειες στιγμες......τις βλεπω σαν αδεια βαζα...που τους λοιπουν τα ομορφα τριανταφυλλα για να αποκτισουν αξια........

Τελος το χαμογελο....το δωρο μου σε ολους σας λοιπον.........εγω ποια δεν το εχω.....

Ποιηση ειναι η εκφραση των εντονων συναισθηματων.....δεν μπορουν να μιλησουν με ποιο δυνατο ηχο στο αυτι της καρδιας........

Οι σκεψεις μου χειμαρος......το πνευμα μου γαληνιο τις παρακολουθει.....ομως μονο ο δασκαλος μπορει να παιξει με τις χορδες της ψυχης μου......η θεση του στην καρδια μου ειναι παντοτινη.....οπως και η ζαλη του μεθυστικου κρασιου της σοφιας του.....

Μερικες φορες αισθανομαι οτι τα ονειρα περνουν διπλα μου σαν τρελαμενο ατι....τι κριμα να μην εχω μαζι μου ενα λασο...

Εκει που την ελπιδα μου για σενα την πλακωνει το σκοταδι........αναβω τον δαυλο της ψυχης μου απλωνω τα συναισθηματα μου στο μεγαλειο της καρδιας σου....περπαταω πανω σε καθε δακρι σου.....καi γινομαι γιγαντας στην διεκδικηση των επιθυμιων σου.........ισως χασω......ομως θα συνεχιζω μεχρι να διαβασεις το εγω μου και να διαπιστωσεις οτι δεν ειμαι μια τελεια στην ζωη σου.....ειμαι τα παντα...γιατι τα αντλω απο την καθε σου ματια...και ας μην το εχεις καταλαβει ακομα... 

Πολλα τα ανθη του κηπου της καρδιας μου....θελω να σου προσφερω ενα τριανταφυλλο γεματο συναισθηματα....ομως πως να καταφερω να γινω μαντης των αντιδρασεων σου...πως να πετυχω να μαθω τους κριφους ποθους σου;; Πως μπορω να ζητησω απο την γητευτρεια του ερωτικου χειμαρρου...μια σταγονα προσοχης;; ισως κλεψω ενα χαμογελο σου...ισως...

Δεν ξερω τα ορια των συναισθηματων μου....ισως επειδη δεν εχω...ακολουθω μονο τον δρομο της καρδιας μου....δειχνει τοσο εντονα εσενα...παιζεις τοσο γλυκες μελωδιες στο μυαλο μου...ταξιδευω μαζι σου....κερδιζω απο ενα σου χαμογελο εναν παραδεισο...απο μια αγκαλια σου...ολλη την ζωη......το μελανι της ψυχης σου ας πνιξει τις επιθυμιες μου....αν ειναι να γινει ετσι..αν αυτο θες πραγματικα;;!!

Ειναι στιγμες που θες να πεις τοσα πολλα...δεν λες ομως τιποτα.....αρκει ενα γρηγορο βλεμα για να τα πεις ολλα....θα το κανεις ομως; η θα σκεφτεις πως θα αντιδρασει η αλλη πλευρα........και θα μεινεις απραγος στην παθιασμενη αληθεια σου......

Οι σκεψεις μου εφυγαν τις πηρε ο ανεμος του τιποτα...ομως μια απο αυτες γυρισε και λιγο πριν φυγει με κοιταξε μεσα στα ματια...μου αποδειξε για αλλη μια φορα...οτι εχω αρχισει και κολλαω μαζι σου...δεν μπορω να ξεφυγω απο την εικονα της παρουσιας σου..ακομα και οταν δεν σε βλεπω...ποσο θα αντεξω ομως;;;

Οταν οι στιγμες ζωντανευουν......οι σκεψεις σωπαινουν..

Θελω να γλιστρησω μεσα σε καθε σου σκεψη...να μετατρεψω σε χρυσο το καθε σου χαμογελο...να αγαπησω το καθε σου ονειρο....να χορεψω πλαι σου χωρις να χασω βημα απο το καθε σου συναισθημα........να γινουμε εγω και εσυ μια πυρινη φλογα ερωτα.........που θα σβηστει στο δυνατο φιναλε μας.

• Πως να αγγιξω τις στιγμες σου...αερας ειναι θα χαθουν
• ...πως να σβησω ενα δακρι σου.....ειμαι μακρια σου και ας ειμαι 
• τοσο κοντα...πως να πιαστω απο τα ονειρα σου....ειμαι συγουρος
• θα βρω εμποδιο την καρδια σου που πιστευει οτι...ειναι αδιεξοδο ολλο
• αυτο...

Δεν ξερω απο δειλα ονειρα.........ισως επειδη δεν φοβαμαι να περπαταω πανω στα αστερια...τα αστερια ομως της καρδιας σου....αυτο ειναι αλλο θεμα..

Τι να πω για τα συναισθηματα που με κατακλιζουν;; Μοιαζουν με σταγονες βροχης που στολιζουν το καταπρασινο δασος του πνευματος μου......οι καταρακτες της αταραχης ψυχης μου...δειχνουν μοναχα εσενα.....τι να πω για τα τριανταφυλλα της καρδιας μου που για να ανοιξουν τα μπουμπουκια τους περημενουν ενα μονο νευμα σου.....πως να κοιταξω το μεγαλυτερο θαυμα του κοσμου...αφου ωχρια μπροστα σε ενα σου χαμογελο.....δισταζω να απλωσω το χερι μου...δεν θα σε φτασω...πως να τοξεψω τα χειλη σου....τα χω τοσο συχνα κοντα μου....κι ομως η αποσταση μοιαζει με αβυσσο......η παρουσια σου αλυλενδετη με τηνψυχικη ηρεμια μου........ομως εσυ........υποφερεις ζαλισμενη απο τις στιγμες που νομιζεις οτι δεν θα εχεις...τι παραξενο.........τι βασανιστικη ζαλη...για μενα...για σενα.....ισως δεν μαθω ποτε.......

Οταν κερδιζω τα μονοπατια της ευτυχιας σου...οταν ταξιδευω στα συνεφα των λαμπερων σκεψεων σου......οταν κολυμπαω στους ωκεανους των κρυσταλλινων δακριων σου..ακομα και τοτε αισθανομαι αδειος αν με το λασο μιας φευγαλεας μου ματιας δεν σου κλεψω ενα χαμογελο........μοναχα δικο μου.........

Πως να σου χαρισω τις σκεψεις μου...πως να σου προσφερω τις επιθυμιες μου.....πως να κερασω τις στιγμες σου με μονο ενα βλεμα μου;.....πως να δωσω τοσα λιγα στον παραδεισο σου ματια μου.........δεν μπορω...συγχωρεσε με...

Ας διδαχτω απο το παθος σου.........ας μιλησω στην ερωτικη ψυχη σου........ας ταξιδεψω στα ανθισμενα σου συναισθηματα....μα περισσοτερο ας αγκαλιασω μεσα μου την καρδια σου.........μου αρκει το τελευταιο για να μπορω να αγναντευω τον παραδεισο στα σκαλοπατια των χειλιων σου.......θα μου επιτρεψεις;;;

Ο χρονος στεκεται διπλα μου...τον βλεπω και χαμογελαω......πως να με εμποδισει ενα κουρδιστο παιχνιδι.....μου αρκει μια ματια σου...για να θαυμασω την ανατολη.....ενα χαμογελο σου....για να γεμισει με ολλα τα αστερια του ουρανου η αγκαλια μου...

Τα παλατια των ποιο παραμυθενιων μου ονειρων..μηπως πρεπει να αναρωτηθεις...αν τα εχτισες εσυ???

Πνευμα μου κανε τοξο τις σκεψεις μου........ας γινουν βελος ο τροπος εκφρασης μου.....και τελος ας ριξει η καρδια μου........

Θελω τοσα να γραψω......θελω τοσα να πω......πως να το κανω αυτο;;;;;;;; πως να μιλησω στο βλεμα σου...να γινω παλιατσος στα χαμογελαστα ονειρα σου.....;;;......να χρησιμοποιησω τον αυλο της χαρας σου και να κολυμπησω στις μελωδιες της σκεψης σου....;;;....ζηταω τοσα πολλα....και δεν μπορω να παρω ουτε τα ελαχιστα...

Μερικες φορες που νιωθεις οτι ολλα γκρεμιζονται γυρω σου....που η συναισθηματικη σου καταρευση δεν εχει σταματημο...που η απογοητευση τσακιζει την πληθωρα των δυνατων "εγω" σου...που βλεπεις τους ωκεανους του πονου σου να παρασυρουν με μανια το ευθραυστο χαμογελο σου....μην ξεχνας οτι μια μικρη χειρονομια...ενα μικρο ομορφο λουλουδι ενα ησυχο απογευμα..αρκει για να σε κανει να ατενιζεις με αισιοδοξια...τα παντα γυρω σου.....ναι...δεν καταλαβες λαθος...σε σενα αναφερομαι...προτιμουσα να εκφραστω...και οχι να μεινω σε ενα απλο "ευχαριστω

Μια μεγαλη χαρη παρακαλω...........μηπως ξερει κανεις τον τιτλο η την ερμηνευτρια ενος παλιου τραγουδιου με στιχο " παει να πει πως ακομα, πως ακομα μ' αγαπας, παει να πει πως το αιμα μου στις φλεβες σου δεν παυει να κυλα"?

αναζητω τις στιγμες.....τις ζω ομως οταν τις βρισκω οπως εγω θα ηθελα η της αφηνω να με παρασυρουν;

τα ονειρα που αγαπω περισσοτερο ειναι αυτα που μπορω να τα μοιραστω..

καποτε προσπαθουσα για λυσεις......τωρα πλεον φροντιζω να εχω ανοιχτα τα ματια μου.........

Η υποκρισια ξερει τοσο καλα να αλλαζει προσωπεια....ειναι τοσο γρηγορες και εντυπωσιακες οι εναλλαγες της που θα ξεγελουσαν ακομα και μια γνησια εικονα μιας δυνατης αληθειας....θα εμοιαζε τοσο καλπικη...τι κριμα για αυτους που εχουν "μικρα" ματια...τους λυπαμαι....μηπως κι εμενα;.....ισως να μπορω να κοιταξω μεσα απο μια διαφανεια....αν ομως ειναι απο ξυλο τι γινεται;;;

τι μπορει να μεινει ορθιο σε μια κοινωνια πτωματων ψυχης, θολων συναισθηματων και φυσικα εξαφανισμενων αξιων;...αναρωτιεμαι...

Οταν μιλαει η αγαπη η λογικη σιωπα για να ακουσει τα λογια της καρδιας που ξεχωριζουν περισσοτερο και απο την ιδια την ζωη....

δεν γεννηθηκε το κενο μεσα μας...εμεις το χτισαμε οταν αποφασισαμε να κρατησουμε μακρια μας ανθρωπους που αγαπησαμε για λαθος λογου

δεν ξερω μερικες φορες τι με ενοχλει περισσοτερο τα λαθη που εκανα με τις επιλογες μου....η τα λαθη που υπεθεσα οτι θα εκανα χωρις να προσπαθησω καν.

θελω να κερδιζω ανθρωπους με την αληθεια μου και οχι με τα παραμυθια καποιας αγαπημενης επιγειας σκεψης η φαντασιωσης τους...αρα ειμαι ηδη χαμενος...δεν πειραζει η αληθεια ειναι σαν το διαμαντι εκτιμαται απο πολλους αλλα λιγοι το αξιζουν..

μερικες φορες με προβληματιζει τοσο πολυ το γυναικειο μυαλο........ειναι τοσο εξυπνο και δημιουργικο που ελαχιστες φορες εκτιμαει τις αληθινες ευκαιριες....δεν τις πλησιαζει μην τυχον και ξεγελαστει.....τι κριμα να χανει απο το ιδιο του το μεγαλειο..

η ανοησια ειναι κυριαρχος εκει που η αξια ειναι μιση.........απορω με τους ανθρωπους που τους αρεσει να δημιουργουν αξιες...και να αποστρεφονται αυτες που ηδη υπαρχουν......τι λογικη ειναι αυτη..........ας χορεψει μακρια απο το δικο μου πνευμα..

οταν προσπαθεις να δωσεις μια συμβουλη που αφορα ενα θεμα που ο ιδιος δεν εχεις βιωσει ειναι σαν να προσφερεις ενα ποτηρι χυμο με το ποτηρι αδειο....

Η ζωη ειναι μικρη...το πνευμα μου φευγατο...οι σκεψεις μου εδεσματα ενος καλυτερου αυριο γεματο απο ενα απεραντο σημερα...η ματια σου...αχ αυτη η ματια σου!!....η αρχη και το τελος του κρυφου μου αληθινου παραδεισου.........τα φτερα μου περημενουν εσενα για να ανοιξουν...........ολλα τα αλλα μηδενικα και ατοπα.....χωρις εσενα....

Πριν ανοιξεις την βρυση...υπολογισε τις συνεπειες....

Οταν τα ονειρα συγκρουονται με την πραγματικοτητα τοτε εγω παιρνω την σκυταλη των ουτοπικων σκεψεων μου και κανω πραξη το δημιουργικο μου πνευμα αναβοντας το καντιλι της μελαγχολιας ενος μοναδικου δικου μου..παραδεισου...

Με πονανε τα ονειρα που αργουν να εκπληρωθουν...μα περισσοτερο αυτα που εκανα χωρις να προσπαθησω να τα κερδισω...

Μερικες φορες τα τοπια των στιγμων που αφησαμε πισω μας...ειναι αυτα που με λιγες πινελιες μπορουν να συνθεσουν τον καμβα του μελλοντος μας...

Οταν πεφτω απο τις σκαλες της θλιψης μου.....ξερω τοτε οτι ενα χαμογελο σου θα με αδραξει και παλι στους ουρανους.........της μαγειας ενος φιλιου σου..

Οταν το βλεμμα σου δεν καταφερνει να υπερνικηθει απο το βλεμμα της ψυχης σου τοτε συγουρα εισαι ποιο ανοητος και απο εναν βλακα...η μονη διαφορα που εχετε ειναι οτι αυτος πιστευει πως δεν ειναι.....

Το βιβλιο της ψυχικης μου ευτυχιας αποτελειται πλεον απο κενες σελιδες........μου τελειωσε το μελανι της καρδιας μου........πως να γραψω........;..

Δεν ξερω τι αλλο να πω......ισως επειδη δεν ξερω ποια τι απασχολει αληθινα την σκεψη μου........η μηπως στερεψαν οι στιγμες μου απο την αβυσσο ενος καλπικου ξεραμενου παραδεισου...απορω με τον σεισμο που κατακλιζει τις επιθυμιες μου......δεν τον ακουω...

Οι στοχοι που βαζει το πνευμα μας ειναι πολυ μακρινοι..........για να επιτευχθουν χρειαζεται μια ματια της ψυχης μας στην αβυσσο των αληθινων συναισθηματων μας......ετσι μονο μπορουμε να νικησουμε.....

Αν υπαρχει κατι που οντως με εχει ενοχλησει....ειναι τα βιβλια που δεν ολοκληρωσα το διαβασμα τους...

Πως να κοιταξω απο το παραθυρο της ψυχης μου ψαχνοντας μια μη επιπλαστη αληθεια στο φως των ματιων σου οταν τα αστερια της καρδιας σου ειναι κουφα στο βουισμα μιας μελισσας της ζαλισμενης μου καρδιας;......πως να μην γεμισουν με αιμα οι στιγμες που δεν περασα στο πλαι σου;........πως να μεινω αταραχος στην θεα του παθους σου...αγναντευοντας απο τοσο ψηλα τα παντα....πως να υπαρχει θαλασσα χωρις κυματα;...πως να ειμαι δημιουργικος χωρις μια σταγονα απο την παραμυθενια αυρα σου.........γιατι να σου ζηταω τοσα πολλα μενοντας μεσα σε ενα τοσο ουτοπικο συνεφο;;;;....

το κενο που εχουν τα ματια μου...μαρτιραει την απουσια σου.....η μοναξια μου καρτεραει ενα βημα σου...μεσα στις κρυσταλλινες σταγονες της βροχης αποθανατιζεται η παρουσια σου...στα μονοπατια της σκεψης μου τραγουδας το τραγουδι μας.....βλεπω το παρελθον να τρεχει μακρια μου....δεν εχω αλλα ονειρα...

λατρευω τα κοκκινα τριανταφυλλα......που πισω απο τα πεταλα τους μου κριβουν το παθος σου..........αγαπω τις στιγμες που γεμιζεις με την αυρα σου ...γιατι τοτε αισθανομαι την αξια τους........η απουσια σου...ζωγραφιζει το κενο στην φαντασια μου...δεν ειναι πλανη αυτο...ειναι μια ζωη χωρις εσενα...

δεν ξερω απο κλειστες καρδιες..ισως γιατι η δικια μου ηταν παντα ανοιχτη...δεν εχω παραθυρο στην σιωπη...προτιμω τις πορτες της ψυχης μου διαπλατα ανοιχτες...δεν εχω πλεον γεματες στιγμες τις φυσαω διωχνοντας τες μακρια μου σαν ασημοσκονη στολιζοντας το καλπικο αντιο σου...