Πως να κοιταξω απο το παραθυρο της ψυχης μου ψαχνοντας μια μη επιπλαστη αληθεια στο φως των ματιων σου οταν τα αστερια της καρδιας σου ειναι κουφα στο βουισμα μιας μελισσας της ζαλισμενης μου καρδιας;......πως να μην γεμισουν με αιμα οι στιγμες που δεν περασα στο πλαι σου;........πως να μεινω αταραχος στην θεα του παθους σου...αγναντευοντας απο τοσο ψηλα τα παντα....πως να υπαρχει θαλασσα χωρις κυματα;...πως να ειμαι δημιουργικος χωρις μια σταγονα απο την παραμυθενια αυρα σου.........γιατι να σου ζηταω τοσα πολλα μενοντας μεσα σε ενα τοσο ουτοπικο συνεφο;;;;....