Αν υπαρχει κατι που οντως με εχει ενοχλησει....ειναι τα βιβλια που δεν ολοκληρωσα το διαβασμα τους...

Πως να κοιταξω απο το παραθυρο της ψυχης μου ψαχνοντας μια μη επιπλαστη αληθεια στο φως των ματιων σου οταν τα αστερια της καρδιας σου ειναι κουφα στο βουισμα μιας μελισσας της ζαλισμενης μου καρδιας;......πως να μην γεμισουν με αιμα οι στιγμες που δεν περασα στο πλαι σου;........πως να μεινω αταραχος στην θεα του παθους σου...αγναντευοντας απο τοσο ψηλα τα παντα....πως να υπαρχει θαλασσα χωρις κυματα;...πως να ειμαι δημιουργικος χωρις μια σταγονα απο την παραμυθενια αυρα σου.........γιατι να σου ζηταω τοσα πολλα μενοντας μεσα σε ενα τοσο ουτοπικο συνεφο;;;;....

το κενο που εχουν τα ματια μου...μαρτιραει την απουσια σου.....η μοναξια μου καρτεραει ενα βημα σου...μεσα στις κρυσταλλινες σταγονες της βροχης αποθανατιζεται η παρουσια σου...στα μονοπατια της σκεψης μου τραγουδας το τραγουδι μας.....βλεπω το παρελθον να τρεχει μακρια μου....δεν εχω αλλα ονειρα...

λατρευω τα κοκκινα τριανταφυλλα......που πισω απο τα πεταλα τους μου κριβουν το παθος σου..........αγαπω τις στιγμες που γεμιζεις με την αυρα σου ...γιατι τοτε αισθανομαι την αξια τους........η απουσια σου...ζωγραφιζει το κενο στην φαντασια μου...δεν ειναι πλανη αυτο...ειναι μια ζωη χωρις εσενα...

δεν ξερω απο κλειστες καρδιες..ισως γιατι η δικια μου ηταν παντα ανοιχτη...δεν εχω παραθυρο στην σιωπη...προτιμω τις πορτες της ψυχης μου διαπλατα ανοιχτες...δεν εχω πλεον γεματες στιγμες τις φυσαω διωχνοντας τες μακρια μου σαν ασημοσκονη στολιζοντας το καλπικο αντιο σου...