οταν τα ονειρα μου σκονταφτουν πανω σε ξεχασμενα αστερια του παρελθοντος μου....ακομα και τοτε δεν πτοουμαι...ξερω κατα βαθος μεσα μου οτι υπαρχει μια μικρη φλογα η οποια περημενει την καταλληλη στιγμη για να φουντωσει...και να φτασει ως τα βαθη της ψυχης μου...τοτε ο ουρανος γινεται πολυ μικρος...για να την χωρεσει!!!!