οταν αντικριζω την αβυσσο τοτε τα ματια μου θολωνουν μπροστα στην εσωτερικη τρικυμια της τσακισμενης μου σαν καραβι πανω στα βραχια ψυχης μου,οταν τα ξεραμενα φυλλα του δεντρου της καρδιας μου μαρτυρουν την συντριβη της πνευματικης μου λαβας καιοντας μου σαν κλαρακι ολλο μου το εγω...κατω απο αυτες τις μεγγενες των χειροτερων περιστασεων της ζωης μου...πως μπορω να πιστευω σαν τον λαζαρο σε μια αληθινη ανασταση μου;....μηπως εισαι εσυ το χαμενο μου ανθος;;;; δεν ξερω...ισως εχεις την απαντηση...περημενω ενα σημαδι σου να ταραξει την παγωμενη μου μοναξια...λοιπον;;; θα κανεις την κινηση; θα σε δω...; περημενω ενα σημα σου...η πενα της ψυχης μου.. επεσε τωρα απο τα χερια μου...περημενω να σε γνωρισω απο κοντα για να παρω απο σενα περισσοτερη εμπνευση ...καλο απογευμα..αγγελουδι μου!